اثر خستگی موضعی عضلات چهارسررانی بر میزان انحرافات cop و فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب اندام تحتانی در حین راه رفتن :مقایسه بین افراد ورزشکار و غیر ورزشکار

هدف این مطالعه، تعیین تأثیر خستگی موضعی عضلات چهار سر ران بر پارامترهای الکترومایوگرافی و انحرافات مرکز فشار پا در مرحله استانس راه رفتن بود. به این منظور، 12 نفر مرد ورزشکار (سن: 27/2±5/ 24 سال، وزن: 61/4±8/75 کیلوگرم، قد: 46/6±6/178 سانتی متر) و 12 نفر مرد غیر ورزشکار (سن: 68/1±2/23 سال، وزن: 56/6±6/73 کیلوگرم، قد: 51/5±7/176 سانتی متر) انتخاب شدند. برای ایجاد خستگی عضلات چهار سر ران از دستگاه leg extension با بار 50 درصد یک تکرار بیشینه استفاده شد. فعالیت الکترومایوگرافی سطحی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسر رانی، نیم وتری، دوقلوی داخلی و درشت نئی قدامی و انحرافات مرکز فشار پا در فاز استانس راه رفتن قبل و بعد از اجرای پروتکل خستگی ثبت شد. روش آماری t همبسته و مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج یافته ای این پژوهش نشان می دهد فعالیت عضلات مورد بررسی هر دو گروه در فاز استانس راه رفتن کاهش معنی داری یافته است (0.05>p). مقادیر میانه فرکانس عضلات چهار سر رانی هر دو گروه بعد از خستگی کاهش معنی داری از خود نشان داده است (0.05>p). بعد از خستگی مرکز فشار گروه ورزشکار جابه جایی معنی داری در فاز تماس راه رفتن داشته و به سمت خارج پا حرکت کرده است (p=0.002) و جابه جایی مرکز فشار گروه غیر ورزشکار بعد از خستگی در فاز پیشروی اتفاق افتاده و به سمت داخل پا حرکت نموده است (p=0.004). از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که خستگی عضلات چهار سر ران با کاهش فعالیت دیگر عضلات و به خصوص همسترینگ همراه است که می تواند سبب کاهش ثبات مفصل زانو در مرحله استانس راه رفتن و در نتیجه احتمال آسیب مفصل زانو شود. جابه جایی مرکز فشار پا نیز باعث تغییر الگوی حرکتی مفاصل پا شده و می تواند باعث کاهش جذب بارهای تماسی و همچنین کاهش نیروی پیشروی شود. در نهایت پیشنهاد می شود فعالیت جسمانی به عنوان یک فاکتور بیومکانیکی برای مطالعات راه رفتن مورد توجه واقع شود